Els Wuyts
Lees het volledige interview met Els Wuyts met The Art Couch hier
Je kunt er je geest doorheen laten bewegen
Een eerste werk dat me opvalt is Jeu de Mouchoir van Caroline Van den Eynden. Het is een sculpturale vorm met referenties naar een architecturale ruimte of een maquette, dat ook een plek kreeg in Villa Les Zéphyrs deze zomer. Ik vind dit ongelofelijk mooi en compact, je kunt er je geest doorheen laten bewegen, er als het ware doorheen wandelen. Hoewel deze vorm functioneel lijkt, is hij totaal niet zo bedoeld, het is honderd procent beeldende kunst en verbeelding. Ik vind dit erg intrigerend. Ook de achteloosheid van het rechthoekige blokje dat als een zakdoekje hangt te bungelen – dat is mijn persoonlijke interpretatie vanwege de titel – ademt een soort poëzie waar ik enorm van houd.
Het individuele ervaren van de wereld
Daarnaast werd ik geprikkeld door het werk Two revolutions a day van Sophie Nys. Ik ken haar werk nog niet zo heel erg goed, dus maak vooral mijn eigen interpretatie van dit klokje, dat deel uitmaakt van een reeks van twaalf, oorspronkelijk gemaakt voor de Zürichse politie. ‘Twee revoluties per dag’ refereert voor mij aan de strijd die elke beeldend kunstenaar elke dag opnieuw moet leveren – kunst is iets wat zeker in het huidige tijdsgewricht snel van tafel wordt geveegd als overbodig, wat veel vergt van kunstenaars. Wat me bevalt aan dit werk is dat ze niet kiest voor een stereotiep of sloganesk beeld van een klok die bijvoorbeeld op vijf voor twaalf staat – elke klok tikt op zijn eigen ritme, zoals elke mens zijn of haar eigen beleving heeft. Het individuele ervaren van de wereld wordt hiermee naar voren geschoven. Het doet me eraan denken hoe we allemaal onze kleine evoluties en revoluties meemaken, vanuit onze eigen kleine wereld, soms helemaal niet zichtbaar voor de buitenwereld. We volgen elk onze eigen cadans.
Ze trekt je binnen in haar werk met een visnetje
Het werk van Virginie Bailly kan me altijd bekoren, vanwege de manier waarop ze met het schilderkunstige medium omgaat. Booth I, D28 is een tekening met mixed media maar suggereert hetzelfde gevoel van beweging dat je ook in haar schilderijen vindt. Haar werken hebben titels als Zwerm en Zeezicht, er is altijd een vorm van movement mee gemoeid. Ik hou van de vrije manier waarop ze zaken toelaat op haar doeken, hoe ze er actief in werkt maar de kleuren ook gewoon laat zijn. Als het nu een landschap of een ontploffing betreft, ze zet dit medium op een heel eigen manier in de wereld. Ze trekt je binnen in haar werk met een visnetje – een of ander herkenbaar fragment – maar laat je dan over aan je verbeelding. Het blijft elke keer weer intrigerend
Je mag je laten leiden door wat je nog niet kent
Een ander werk dat mij nieuwsgierig maakt is Hora Crucis 8, een potloodtekening van Aline Bovy waarop tandenborstels op bijzondere wijze zijn geschikt. Zij presenteert deze werken op voethoogte en niet op de ooghoogte die je meestal met tandenborstels associeert, wat een enigszins bevreemdend effect heeft. Ik ken haar werk niet zo goed, maar het maakt me alvast erg nieuwsgierig. Dat is ook hoe ik kopers aanraad naar deze collectie te kijken: je hoeft niet alles te begrijpen in eerste instantie, er kan een onbewust gevoel van herkenning zijn, iets in een beeld wat je aantrekt. Je mag je best laten leiden door wat je nog niet kent of nog niet weet.