Thomas Vanderveken
Een stilleven met een perfecte fout
Thomas: Een klein maar intrigerend werkje. Een stilleven, maar met een 'perfecte fout' zo lijkt het wel. Ken je dat, als je bij iemand op bezoek bent en je blijft even alleen achter in een ruimte, dat je begint rond te kijken? Dit is een werk waar je oog dan op valt, waarna je opstaat uit je stoel om het van dichterbij te bekijken. Het zuigt je aan, je blijft monsteren, geïntrigeerd, tot je plots opgeschrikt wordt door de gastheer die weer binnenkomt. “Cool werk” zeg je dan. 'Van wie is het?'
Tegelijk poppy-vrolijk en zwart-morbide
Thomas: Een kunstwerk dat tegelijk poppy-vrolijk en zwart-morbide is. Het lijkt een triviale, bijna kitscherige vide-poche. Een schreeuwerig kleurrijk potje. Maar de nieuwsgierige die het deksel optilt, staat plots oog in oog met de dood. Een soort blije memento mori.
Ik zie een sfeer die hele verhalen in zich draagt
Thomas: Als tv-maker en filmliefhebber spreekt deze pellicule me meteen aan. Het spel van licht en donker, de mogelijkheid dat er iets is vastgelegd dat het daglicht niet verdraagt, of misschien zelfs buitenaards is. De glazigheid van het object, de energie van de beweging van het licht. Ik zie een sfeer, die hele verhalen in zich draagt. De film Taxi Driver, jazz op een late rit naar huis, een ontploffing, de samenvatting van een leven misschien… Het is alleen te groot voor mijn living vrees ik.
Een samenvallende oerkracht
Thomas: Ik ben helemaal in de ban van het jongetje op dit schilderij. Sinds ik zelf kinderen heb, weet ik hoeveel karakter zo’n dreumes kan hebben. En hoe snel wij als volwassenen de wensen van onze kinderen wegzetten als irrelevant. Dit kind heeft ballen. Het kijkt naast de lens, voelt aan zijn eigen spieren, en lijkt geen kou of angst te hebben. De aanwezige en lichtjes onherbergzame natuur rondom lijkt hem niet te deren, maar eerder een samenvallende oerkracht te zijn.
Ik kijk als voor het eerst naar de kleur geel
Thomas: Ik prul vaak met post-its. En dikwijls ontstaat er dan een papiertje dat lijkt op deze geschilderde origami. Het is absoluut triviaal, maar het helpt ons ook opnieuw te kijken naar dat triviale: hoeveel spel van licht en kleur ontstaat er, net doordat het papiertje geplooid is. Ik kijk als voor het eerst naar de kleur geel.